Verhalen uit de Merenwijk e.o. 11: En nu weer gewoon doen…
Net als de rest van de wereld was Viisionair Peter de afgelopen periode voornamelijk in en rond zijn huis te vinden. Nu zijn wereld door de versoepeling van de maatregelen iets groter lijkt te worden, deelt hij in ‘Verhalen uit de Merenwijk e.o.’ de ervaringen van zijn eerste stappen buiten.
We hebben vrienden met horecagelegenheden in Leiden. We krijgen allemaal positieve social media-berichten die een vrolijke uitgelaten stemming verraden: “We starten weer”, “De terrassen zijn open.” Op het nieuws is het een trending topic. Al gauw overschaduwd door een brute moord op een gekleurde man in de VS. Trending topics daaromtrent stromen ons jaren 70 huis binnen via een plat scherm. De rust in de wijk, de uitgelaten kinderen die spelen, ballen, fietsen kunnen niet heftiger contrasteren met de beelden van onrust, geweld en woede, schizofreen… Ondertussen wordt mijn schoonmoeder 97. Dat vindt ze zo erg dat ze iedereen wijs maakt dat ze 79 is geworden. Haar wereld is er een van optimisme en gewoon doen. Over negatieve dingen zegt ze: ”Je moet niet souzen,” wat zeuren betekent in het Gronings dialect. Het is maar dat je het weet.
De telefoon rinkelt. Het is een restaurantje van één van onze vrienden waar we geboekt hebben. Het terras gaat dicht, slecht weer. We kunnen nog binnen terecht na 21.00 uur… we doen het, het zijn vrienden. Slecht is ook de conditie van onze achtertuin, althans de houten vlonderdelen. Inmiddels 25 jaar oud en ooit door mijzelf en een vriend op een stevige onderconstructie geschroefd. Ik weet nog de grote schrik toen de eerste stevige wintervorst er overheen ging. We keken naar een houten golflandschap. We hadden de planken te dicht op elkaar gemonteerd. Door het opgenomen vocht zet zo’n plank flink uit. Die schade is nooit hersteld en heeft dus 25 seizoenen huis kunnen houden. Met een fikse professionele schroevendraaier ga ik de planken nu losmaken. De ene na de andere schroef komt er geheel verwrongen uit of breekt af bij de kop. Lachen of huilen, wat een gedoe. De bouwmarkten hebben het douglashout dat we er ter vervanging op willen leggen niet op voorraad. Ook de was voor meubels is op, net als kwasten en een hoop andere zaken. We beginnen nu pas goed door te krijgen wat de kettingreacties zijn van deze situatie. De vanzelfsprekendheid waarmee je goederen direct of de volgende dag geleverd kan krijgen is over, voor hoe lang is onduidelijk. We horen verhalen over gesloten fabrieken, groothandels met tekorten of juist uitpuilende voorraden omdat het distributiekanaal verstopt zit.
We kijken veel naar de BBC vanwege de leuke programma’s en het is goed voor ons Engels. We volgen ‘Monkman and Seagull’ op hun rondreis door de UK naar plekken van wetenschappelijk belang. Voor de uitvinding van de trein kwam de gemiddelde Brit niet verder van huis dan circa 18 mijl, en dat in een geheel mensenleven. Een paard maakte een snelheid van maximaal 20 mijl en dat dan slechts voor een korte tijd. De stoomlocomotief haalde een constante snelheid van 40 mijl per uur. Daar is het begonnen tussen Liverpool en Manchester in 1830. De start van de grote globalisering op basis van een mechanisch wereldbeeld waarin machines en techniek ons veel hebben gebracht. Ik kijk naar buiten terwijl ik dit stukje typ. In circa 3 maanden tijd lijkt mijn, ons, leven op dat van voor 1830. We hebben 14 dagen Frankrijk in ons achterhoofd geschreven, eind juli…
De enige categorie elementen die zich aan alles onttrekken zijn de luchtvaartmaatschappijen. Ze vergoeden alleen met waarde(loze)bonnen en dan kun je mee in een (over)vol toestel. De discussie over de racismebetogingen lijken surrealistisch schril af te steken tegen deze door de overheid gesteunde voornemens, qua 1,5 meter afstand dan wel te verstaan. Missen jullie die vliegtuigen en al die mensen die alleen maar overstappen op Schiphol?
Kom er goed doorheen.
Peter